Δεν σας άρεσε ο Τσάκας που είχε τους Άραβες για πρωινό

Αν οι διαπραγματεύσεις της (παλιάς) ΠΑΕ Παναθηναϊκός με τον Βλάση Τσάκα δεν είχαν κολλήσει σε «ασήμαντες» λεπτομέρειες (που κάποιοι λένε πως ήταν ότι δεν υπήρχαν ούτε λεφτά ούτε πρίγκιπες), τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στην υπόθεση Μπεργκ.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Λογικά δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στο σημείο του να κάνει προσφυγή ο Σουηδός και να διεκδικεί όσα διεκδικεί. Αλλά και να το έκανε, δεν θα καιγόταν καρφάκι στους πράσινους. Το πολύ-πολύ στον Παναθηναϊκό του Βλάση και των συγγενών της πριγκίπισσας Νούρα να ήταν αναπληρωματικός του Λεβαντόφσκι. Οπότε η αποχώρησή του δεν θα προκαλούσε πρόβλημα και σε χρόνο dt θα είχε σκάσει στο αεροδρόμιο ο αντικαταστάτης του, τον οποίο υπολογίζω από Μοράτα και πάνω.

Αν πάλι η διοίκηση δεν ήθελε να χαθεί ένας παίκτης με ισχυρούς δεσμούς με την εξέδρα, θα σήκωνε ο πρόεδρος το τηλέφωνο και θα ζητούσε από τους διαδόχους του θρόνου να μεσολαβήσουν ώστε αυτοί οι… Σκωτσέζοι της Αλ Αΐν να την δώσουν τη ρημάδα τη ρήτρα, για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Αυτό θα ήταν ένα ιδεατό σενάριο, το οποίο είναι αλήθεια πολύ θα γουστάραμε να ήταν πραγματοποιήσιμο. Αλλά δεν είναι.
Μένοντας στον πραγματικό κόσμο του ωμού ρεαλισμού, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι οι πράσινοι φτάνουν στα άκρα με τον καλύτερο παίκτη του ρόστερ τους και το πλέον αξιοποιήσιμο περιουσιακό τους στοιχείο. Σε μια ιστορία που έχει περάσει από σαράντα κύματα και πιθανότατα έχει και άλλα επεισόδια που δεν έχουμε δει, ο Μπεργκ καταθέτει προσφυγή, ο Παναθηναϊκός απαντά καταγγέλλοντας τον Σουηδό με τον μάνατζέρ του και η ζωή συνεχίζεται.

Οι νομικοί των δύο πλευρών είναι οι μόνοι που γνωρίζουν ποιους συμβατικούς όρους έχει καταπατήσει η απέναντι όχθη και κατά πόσο μπορούν να πατήσουν πάνω σε αυτό διεκδικώντας δικαίωση.

Το ότι δεν θα το ζούσαμε όλο αυτό αν ο Παναθηναϊκός ήταν εύρωστος και δυνατός, δεν αποτελεί καμιά φοβερή διαπίστωση. Επίσης το «να μαζευτούν επιφανείς επιχειρηματίες και να δουν τι θα κάνουν με την ομάδα», δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από μια κοινότοπη ευχή που επαναλαμβάνουμε κάθε φορά που ο σύλλογος βρίσκεται στα σκοινιά. Δεν χωρά αμφιβολία πως η υπόθεση του Μπεργκ και ο τρόπος που αυτή εξελίσσεται, συνιστά de facto αποτυχία όλων όσοι εμπλέκονται με το διάστημα που ο Στραματσόνι μοίραζε λεφτά σαν υπουργός του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80.

Στο συγκεκριμένο θέμα, όμως, δεν υπήρχαν και πολλά που θα μπορούσε να κάνει.

Πληρώνει μεν (και δικές της) αμαρτίες, αλλά εφόσον δεν έχει δώσει βάσει οφειλών το δικαίωμα στον Σουηδό να συμπεριφέρεται έτσι, θεωρητικά είναι σε θέση να τον κατηγορεί για «προδοσία». Αναμφίβολα τα 9 εκατομμύρια ευρώ είναι ένα ποσό που δοκιμάζει σκέψεις, σχέσεις και υποσχέσεις. Σε κάνει να ξεχνάς και να ζητάς. Δεν αλλάζει όμως τις υπογραφές σου και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές. Ο (πρώην) φορ του Παναθηναϊκού δεν χρειάζεται πια να αναρωτιέται ποια είναι η «τιμή» του. Το ερώτημα έχει απαντηθεί. Είναι τα 9 εκατομμύρια. Με τόσα τα ξεχνάει όλα, αφήνει πίσω του το κακομοιριασμένο ελληνικό πρωτάθλημα, τα οικονομικά προβλήματα της ομάδας, τον κόσμο, τον ήλιο, τη θάλασσα, το ψαράκι, τα τριφύλλια και τραβά για τον τόπο όπου η άμμος καίει και το πετρέλαιο (και το χρήμα) ρέει.

Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η υπόθεση που θα μπορούσε να είναι ένας απλός οδυνηρός (αγωνιστικά) συμβιβασμός, καταλήγει στον να πληγώνει πολυεπίπεδα τον σύλλογο. Που δεν κρατά τον καλύτερο παίκτη του. Που δεν τον πουλά με αντίτιμο που θα τον βοηθούσε να χτίσει κάτι για το αύριο ή να βουλώσει μια τρύπα του χτες. Και που απειλεί να του δημιουργήσει παραπάνω προβλήματα. Τα οποία δεν αφορούν μόνο στην κατάληξη του δικαστικού μέρους της παρούσας υπόθεσης, αλλά και τις διαπραγματεύσεις για την στελέχωση της ομάδας. Όποια κι αν αποδειχθεί πως είναι η αλήθεια στο θέμα του Σουηδού, για κανένα κλαμπ στον κόσμο δεν είναι καλό να αιωρούνται προσφυγές πάνω από το όνομά του όταν μπαίνει σε συζητήσεις με μανατζαραίους και ατζέντηδες, ιδιαίτερα όταν δεν βρίσκεται σε θέση ισχύος την ώρα της κουβένας.

Αλλά, είπαμε. Δεν σας άρεσε ο Τσάκας που τους Άραβες και τους πρίγκιπες τους είχε για πρωινό… Τώρα επιστρέφουμε στο «μα δεν μπορούν να βρεθούν μερικοί επιχειρηματίες με πράσινα αισθήματα»… Και φράγκα, παιδιά. Και φράγκα. Χρειάζονται και τέτοια εκτός από αισθήματα. Και ειναι ξεκαθαρο πως τέτοια δεν υπάρχουν. Ρε πού παμε; Πού πάμε...